Kronika Parafialna
Kronika Parafialna
spisana w 1984 roku przez Stanisława Osiwałę udostępniona dzieki uprzejmości ks. Pawła Okońskiego (skrót) Foto. Mirosław Rychlewski, Joanna Studzińska, Katarzyna Studzińska, Stanisław Stasiak, Cecylia Jesionek, Halina Miller, zbiory własne.
Dwór
Pozostałości dworu
1880 –W majątku świadczą usługi dla dworu wsie: Zaspy - 37 rodzin, Strachocice i Rzymsko około 50 rodzin, w zawodach pozarolniczych nie związanych z dworem 7 rodzin.
Koniec XIX w – Żydzi nabywają majątek, karczują lasy i spławiają drewno Wartą a następnie pozbywają się własności.
Kościół
1880 – przygotowanie do budowy kościoła, kopanie gliny, wypalanie cegieł przez okres 2 lat, lasowanie wapna do którego dodawano padlinę i zabite stare konie. Wapno sprowadzana z Burzenina za Sieradzem. Przewoził je między innymi Leon Sieradzan. Cegielnie usytuowane były obok cmentarza ( odległość 300 m) oraz na wschód(1200 m od kościoła)
1880 – przygotowanie do budowy kościoła, kopanie gliny, wypalanie cegieł przez okres 2 lat, lasowanie wapna do którego dodawano padlinę i zabite stare konie. Wapno sprowadzana z Burzenina za Sieradzem. Przewoził je między innymi Leon Sieradzan. Cegielnie usytuowane były obok cmentarza ( odległość 300 m) oraz na wschód(1200 m od kościoła)
Kalanka - glinianka przy drodze do lasu zapełniona obecnie wodą i obrośnięta drzewami, miejsce, gdzie kopano i wypalano glinę na cegły potrzebne do budowy kościoła.
Miejsce po prawej stronie drogi wiodącej do kościoła, zarośnięte obecnie drzewami, obok dawnego cmentarza, gdzie mieściła się druga cegielnia
1800 -1882 budowa kościoła. Kościół zbudowano z cegły na zaprawie wapiennej. Wiązania stropowo-dachowe wykonane są z potężnych bali sosnowych. Dach przykryto blachą miniowaną. Powierzchnia kościoła 344 m2, wysokość 11 m, prezbiterium wys. 8 m, kubatura 3610m3, zakrystia i kaplica Św. Józefa o powierzchni 20 m2 kubaturze 60 m3.
Fundatorami kościoła była rodzina Bogdańskich, jednak udział w budowie brała cała społeczność wiejska. Gotówką za wykonywaną pracą płacono tylko majstrom i robotnikom niemieckim. Ustny przekaz mówi o tym, że w każdą niedzielę po nieszporach z cegielni położonej na wschód od kościoła kobiety i młodzież nosiła cegły w fartuchach i koszykach.
Kościół około 1945 roku
Fundatorami kościoła była rodzina Bogdańskich, jednak udział w budowie brała cała społeczność wiejska. Gotówką za wykonywaną pracą płacono tylko majstrom i robotnikom niemieckim. Ustny przekaz mówi o tym, że w każdą niedzielę po nieszporach z cegielni położonej na wschód od kościoła kobiety i młodzież nosiła cegły w fartuchach i koszykach.
Kościół około 1945 roku
Pod ołtarzem znajduje się krypta w której spoczywa
13 osób z rodziny Bogdańskich i Wężyków. W 1920 ks. Balcerzak zamknął boczne wejście do krypty fundatorów z powodu zniszczenia. Powodem było także to, aby nie dopuścić do dewastacji trumien tam się znajdujących
1882 – odprawienie pierwszego nabożeństwa w zadaszonej świątyni.
Staraniem ks. Hiacynta Jędreckiego parafia otrzymała odszkodowanie z tytułu odszkodowania za spalony poprzedni kościół.
1883-1892 – wytynkowanie wnętrza kościoła.
1887 – położenie posadzki betonowej
1894- 1907 – kościół otrzymał wystrój wewnętrzny, trzy ołtarze – główny którego koszt wy
niósł 2500 rubli, krata oddzielająca prezbiterium 70 ru
bli, nowe dzwony Tomasz i Stanisław, organy, monstrancję. Teren wokół kościoła otoczono murem z
kamienia polnego.
kamienia polnego.
Ołtarz Główny Ołtarz boczny Matki Boskiej Pocieszenia(dawniejszy wygląd)
1893 - dobudowanie wieży kościelnej o wysokości 40m. Podzielona jest na trzy piętra, każde ma drewnianą podłogę i połączone są drabinami.Drzwi wiodące na chór i wieżę
1905-1907 – malowanie kościoła przez braci Zdziarskich z Krakowa finansowane przez rodzinę Bogdańskich.Ks. Łoziński był bardzo wymagający wobec prac malarzy. Nie przepuścił żadnego uchybienia. Zdarzało się, że niektóre partie polichromii musieli wycierać i malować powtórnie.
Bogata polichromia kościoła
Ambonę sprawiono za bytności w parafii ks. Łozińskiego. Kosztowała 300 rubli.
1907 – kościół otoczono murem z kamienia polnego.1910 - konsekracja kościoła dokonana przez biskupa Stanisława Zdzitowieckiego w której udział wzięło około 3000 wiernych z parafii i okolicy. Podziękowanie fundatorom i budowniczym złożył ks. Łoziński.
1914 – zrabowanie przez Niemców dzwonów ufundowanych przez rodzinę Bogdańskich: „Tomasz” i „Stanisław”.
1930 - pożar na strychu kościoła w czasie remontu dachu opanowany dzięki szybkiej akcji Antoniego Zdunka i Jana Kucharskiego oraz kościelnego Bolesława Smyczka.
1931-1935 - Rada Kościelna w składzie Białek, Bajerski, Szymczak z Rzymska, Pawlak, Kanarek ze Strachocic, Bednarek, Stępniewski, Osiwała z Miłkowic zorganizowała nadzór i prowadziła remonty.
1935 – Remont kościoła ks. Aleksander Krzesiński - wzmocnienie stalowymi ściągami murów, przebudowanie frontowej części kościoła, wymiana belek drewnianych na metalowe.
1939- 1945 – wywiezienie ks. Krzesińskiego do obozu przez Niemców, zamienienie kościoła w szpital wojskowy a później w magazyn żywnościowy. W styczniu 1945 roku Niemcy urządzili na wieży kościelnej punkt obserwacyjny, rosyjski pocisk uszkodził wieżę.
1939- 1945 – wywiezienie ks. Krzesińskiego do obozu przez Niemców, zamienienie kościoła w szpital wojskowy a później w magazyn żywnościowy. W styczniu 1945 roku Niemcy urządzili na wieży kościelnej punkt obserwacyjny, rosyjski pocisk uszkodził wieżę.
1945 – ks. Wacław Gawrysiak wznawia działanie parafii i kościoła.
1945 – staraniem Marii Antoszczyk, jej sióstr i sąsiadek ufundowano nową jasno-zieloną kapę i dwie komże. Parafianie z Rzymska i Strachocic zatroszczyli się o sprawy bytowe księdza.
09.1945 – pierwszy po wojnie odpust w parafii który zgromadził całą okoliczną ludność i stał się manifestacją dziękczynną po zakończeniu wojny.
1945-1947 – staraniem ks. Gawrysiaka i parafian Piotra Stempniewskiego i Filomeny Zielińskiej sprawiono nowy dzwon, sprawiono także 12 nowych ławek do kościoła.
Zakupione przez parafian stacje Drogi Krzyżowej
1949-1954 – za ks. Franciszka Podgórskiego wyremontowano wieżę, okna kościoła, sprawiono stacje Drogi Krzyżowej, monstrancję, ogrodzono cmentarz i ocieplono kaplicę św. Józefa, gdzie odbywały się lekcje religii.
1949-1954 – za ks. Franciszka Podgórskiego wyremontowano wieżę, okna kościoła, sprawiono stacje Drogi Krzyżowej, monstrancję, ogrodzono cmentarz i ocieplono kaplicę św. Józefa, gdzie odbywały się lekcje religii.
1956-1957 – ks. Kolos założono ogrodzenie z siatki drucianej na podmurówce obok plebanii od strony drogi.Kościół, obok organistówka, widoczne ogrodzenie obok plebanii
Około 1960 roku ks. Szewczyk uporządkował cmentarz, zlikwidował stare, walące się grobowce ( to wtedy właśnie zostały rozebrane pozostałości grobowców dawnych właścicieli Miłkowic – przyp. mój) i ocalałe szczątki zgromadził w jednym grobie nakrytym betonową płytą na której zapisano nazwisko ks. Przedworskiego, jedyne, które zdołano odczytać.
1963 – elektryfikacja wsi i kościoła. Inicjatorem był ks. Szewczyk. Komitet elektryfikacyjny wsi i kościoła tworzyli: Antoni Zdonek sołtys, Kaczmarek Stanisław (mój tato- przypisek własny) i Osiwała Stanisław oraz ks. Szewczyk Stanisław jako przewodniczący.
1969 – z inicjatywy ks. Szewczyka wyremontowano wieżę.
Wzmocniono wieżę stalowymi ściągami, zakonserwowano kulę o wadze 180 kg stojącą na środkowym słupie konstrukcji wieży i krzyż o wadze 89 kilogramów. Zamontowano też piorunochron. Głównym wykonawcą był Kazimierz Gruchot , kościelny Smyczek Bolesław i inni parafianie.
Wieżyczka nad prezbitrium, w której mieściła się sygnaturka wzywająca wiernych na nabożeństwo. Najpierw, godzinę przed rozpoczęciem mszy św. kościelny dzwonił w duże dzwony, póżniej dopiero przed samym nabożeństwem odzywała się sygnaturka.
1970 – odbudowanie zniszczonych pożarem zabudowań obejścia plebanii, które z oddaniem gasił ks. Szewczyk przebywając później dwa tygodnie w szpitalu i lecząc poparzenia.
1970 – ufundowanie dywanów do kościoła przez Annę Janicką i rodzinę Sieradzanów z Wrocławia
1975-1979 – z inicjatywy ks. Górnego wyremontowano wnętrze plebanii, zlikwidowano kratę oddzielającą prezbiterium od nawy głównej i wykonano z niej krato-drzwi u wejścia do kościoła.Powołanie Rady Parafialnej.
Krata u wejścia do kościoła
6.12.1972 – ks. Jan Talaska poświęcenie dwóch nowych dzwonów wykonanych w Węgrowie, na które parafianie dostarczyli złomu miedzi i mosiądzu (około 200kg). Kazimierz Tutak zamieszkały w Warcie a pochodzący z Miłkowic, dostarczył 40 kg. Dzwony przywiózł Marian Serafin.
1972 – grudzień wybudowanie dzwonnicy, sprawienie figur stojących przed kościołem i plebanią.
01.1975 – przygotowania do godnego przyjęcia obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej za ks. Czesława Górnego. Trasa przejazdu wiodła od granic parafii Jeziorsko do parafii Pęczniew.
1975 - 1979 – ks. Czesław Górny przeprowadzono remont plebanii, wymalowano salkę katechetyczną i organistówkę
1976 – wylano betonem plac przed kościołem, założono nowe rynny na kościele, wymieniono rynny i dach na organistówce
1982-1984 – ks. Tadeusz Majewski założenie witraży. Przeciętny koszt witraży wyniósł 100 000 zł co na owe czasy było wysoką sumą.
1975 - 1979 – ks. Czesław Górny przeprowadzono remont plebanii, wymalowano salkę katechetyczną i organistówkę
1976 – wylano betonem plac przed kościołem, założono nowe rynny na kościele, wymieniono rynny i dach na organistówce
1982-1984 – ks. Tadeusz Majewski założenie witraży. Przeciętny koszt witraży wyniósł 100 000 zł co na owe czasy było wysoką sumą.
1983 – założenie betonowego chodnika wokół kościoła długości 240m i szerokości 3m.
30.04 – 01.05. 1984 – wizytacja parafii przez ks. biskupa Romana Andrzejewskiego w czasie której przystąpiło do bierzmowania 100 osób. Ks. biskup Odwiedził rodzinę Rulków, z której wywodził się ks. Kazimierz dyrektor Biblioteki Seminaryjnej we Włocławku. Spotkał się z Radą Parafialną i Kółkiem Różańcowym,
Jerzy Janczak i Małgorzata Waligórska pożegnali ks. Biskupa.
Jerzy Janczak i Małgorzata Waligórska pożegnali ks. Biskupa.
9-16.06.1985 –ojcowie Oblaci przybyli z naukami misyjnymi do Miłkowic
Majątek parafii
Przekazanie przez fundatorów 15 mórg ziemi we wsi Rzymsko w zamian za wieczne wypominki.
Około 6 mórg ziemi(1,22ha) to teren przykościelny i byłego cmentarza grzebalnego wyznaczone z gruntów szlacheckich, który przeszły na własność parafii.
Budynki parafialne:
1892 - plebania 18x14m, położona 50 m od drogi obok kościołaPlebania przed remontem
1828-1931 – organistówka 9x14 m przeznaczona dla dwóch rodzin zamieszkała przez kościelnego i organistę, budynki gospodarcze: obora 20x9m, chlewnia 11x5m, stodoła 12x9m zbudowane z cegieł pozostałych z budowy kościoła, studnia 82 m głębokości.Organistówka przed rozbiórką
Stan liczebny parafii:
1939 – 2250 0sób
1986 – 1100 osób
1984- 1180 osób
1982-1984 – ks. Tadeusz Majewski założenie witraży. Przeciętny koszt witraży wyniósł 100 000 zł co na owe czasy było wysoką sumą. Witraże - pierwsze okno po prawej , obraz Matki Boskiej Częstochowskiej ( 600 lecie jego istnienia)
Po lewej stronie: Św. Józef 100-lecie opieki nad diecezją włocławską i 100-lecie istnienia kościoła w Miłkowicach
Kaplica Matki Bożej Pocieszenia upamiętnienie beatyfikacji Błogosławionego Brata Alberta i Błogosławionej Królowej Jadwigi
Kaplica Św. Krzyża – kanonizacja Św. Maksymiliana i Św. Andrzeja ostatniego kanonizowanego przed II wojną
Lewa strona od ambony – Św. Stanisław biskup ze Szczepanowa, 800 –lecie męczeńskiej śmierci oraz Św. Bogumił pustelnik z okolic Uniejowa 800-lecie urodzin.
Prawa strona kościoła – Św. Wojciech , nawiązanie do 1000-lecia chrztu Polski i Św. Kazimierz patron Polaków i Litwinów.
Miłkowice na starej fotografii
Remont wieży kościelnej prawdopodobnie rok 1969 – z inicjatywy ks. Szewczyka wyremontowano wieżę. Remont przeprowadził Kazimierz Gruchot
Zdjęcia przesłał Paweł Wszędybył
Wzmocniono wieżę stalowymi ściągami, zakonserwowano kulę o wadze 180 kg stojącą na środkowym słupie konstrukcji wieży i krzyż o wadze 89 kilogramów. Zamontowano też piorunochron. Głównym wykonawcą był Kazimierz Gruchot , kościelny Smyczek Bolesław i inni parafianie.
Cmentarz
Pozostałość po starym cmentarzu
1983 – podpisanie wstępnego protokółu odnośnie przejęcia nowego cmentarza przez parafię
1983 - Nieporozumienia związane z lokalizacją cmentarza z powodu usytuowania go na gliniastym gruncie. W wyniku podpisanej umowy w obecności ks. Czesława Górnego, sołtysa Mieczysława Stempniewskiego, Jana Tutaka oraz Stanisława Osiwały dokonano wykopu na terenach cmentarza i wypełniono go piaskiem.
1983 – Stanisław Osiwała sporządził spis rozlokowania grobów na nowym cmentarzu pobierając opłatę na zagospodarowanie cmentarza.
1.11.1983 - nowy cmentarz oddany do użytku, jako pierwszy został pochowany Władysław Tomczyk z Rzymska
1984 – ostateczne przekazanie cmentarza po usunięciu usterek w ogrodzeniu
1984 – założenie księgi hipotecznej przez ks. Majewskiego, koszt 10 000 zł.
03.1985 – spotkanie związane z przenosinami cmentarza z udziałem przedstawicieli ekipy z Poznania która miała przeprowadzić ekshumację, delegatów dyrekcji budowy zbiornika Jeziorsko i członków Rady Parafialnej w osobach - Michalski Eugeniusz Strachocice, Walaszczyk Józef Rzymsko BG, Tutak Jan i Osiwała Stanisław Miłkowice.
15.04.1985 – Rada Parafialna z proboszczem wystosowała pismo ze 115 podpisami do Dyrekcji budowy zbiornika w sprawie przeprowadzenia melioracji cmentarza.
5. 05. 1885 - rozpoczęcia prac przy przenoszeniu cmentarza, rozbiórka ogrodzenia, podzielenie cmentarza na cztery kwatery i oznakowanie wszystkich grobów.
24.05. – 30.07. 1985 - zakaz pochówków wydany przez Inspektora Sanitarnego z Turku ze względu na wysoki poziom wód gruntowych.
1985 – po ustalonym czasie dwóch lat od ostatniego pochówku na starym cmentarzu nastąpiła ekshumacja zwłok i przeniesienie ich na nowy cmentarz.
1.11.1985 – nabożeństwo w Dniu Święta Zmarłych odprawione zostało na starym i nowym cmentarzu w związku z tym, że nie wszystkie groby zostały przeniesione.
Mogiła zbiorowa na nowym cmentarzu
5-16. 11. 1985 – zakończenie przenosin starego cmentarza.
Wieś
30.07.1969 – pożar w gospodarstwie Henryka Pajszczyka, który przeniósł się na zabudowania jego sąsiada Radzimskiego, a przez kościół na budynki stojące obok plebanii.
1986 - Budowa zbiornika Jeziorsko doprowadziła do likwidacji wsi Zaspy, Kolonia Miłkowice i Młyny Strachockie. Tereny te opuściło 50 rodzin.