Tomasz Bogdański - Łubki

Znalazłam drobną informację o Jerzym Dąbskim właścicielu majątku Łubki(nazwisko zapisano jednakDąbski a nie Dąmbski!), który służył w Armii Ochotniczej w czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1991-1921. Jego majątkiem opiekował się wtedy z całym poświęceniem Kazimierz Zdziarski, którego był siostrzeńcem. 
O Wandzie Bogdańskiej nie ma nawet wzmianki.
Ziemiaństwo, bojąc się pogromu, uciekało z terenów okupowanych - Włocławek i okolice - chroniąc się w innych regionach, jak widać także w okolice Płocka i Kutna.

ZIEMIA DOBRZYŃSKA W CIENIU CZERWONEJ GWIAZDY
Rok 1920 Mirosław Krajewski

Janina Gawin-Waśniewska (Zbigniew Orlicz)
MORITURI TE SALUTANT, AVE PATRIA (Ci, którzy mają umrzeć, pozdrawiają Ojczyznę.)
Janina Gawin-Waśniewska była bliską kuzynką Mariana (1864-1934) i Marii z Wierzbickich Piwnickich z Gulbin oraz Antoniego (1868-1920) i Artura (1876- 1938) Borzewskich z Ugoszcza i Długiego. Pracowała w jednej ze szkół powszechnych oraz Bibliotece Parafialnej w Płocku, jednak bardzo często odwiedzała liczną rodzinę w ziemi dobrzyńskiej.

Str.189, 214, 215
I rzeczywiście, czerń zalewała wtedy ziemię płocką od strony Mławy i drogi były odcięte. Domyślaliśmy się, że Anielka wraz z mężem, który na razie gospodarował w majątku siostrzeńca naszego, Jerzego Dąbskiego, służącego w Armii Ochotniczej, schroniła się przed najazdem w Kutnowskie do Woli Raciborskiej. Właściciel tego majątku, brat nasz cioteczny, Alfred Piwnicki, wstąpił do 203-go Ochotniczego Pułku Ułanów pod komendą majora Podhorskiego, a wraz z nim poszła, jako sanitariuszka, pozostawiając dom i czworo małych dzieci żona jego Maria, z domu Łubieńska
Pomiędzy listami znalazłam jeden od Anielki Zdziarskiej, w którym opisywała mi to, co przez ten krótki przeciąg czasu przeżyła. Gdy horda najeźdźców zbliżała się do Płocka, ktoś z przejezdnych znajomych wstąpił do niej z ostrzeżeniem, że bolszewicy są już i okolicy Staroźreb, a co za tym idzie i Łubek,gdzie znajdował się jej mąż Kazimierz Zdziarski. Siostrzenica Anielki, która chwilo bawiła u niej w gościnie, baronowa Dangel namówiła ją do ucieczki. Tymczasem Kazimierz Zdziarski, widząc grożące niebezpieczeństwo, sam z paroma tylko ludźmi pakował na wozy wszystkie rzeczy łubeckie i szwagra swego Kierznowskiego na razie tam złożone. Tak samo inwentarz postanowił zabrać nie tylko łubecki i Kierznowskiego, ale jeszcze i z jednej wsi sąsiedniej. Wyruszył z Łubek najpierw na całą noc wyruszył z Łubek najpierw na całą noc do Płocka, a widząc miasto zagrożone, postanowił z całym taborem udać się za Wisłę. Tej nocy przywiózł, sam powożąc na koźle, powozem żonę i siostrzenicę, lecz za Radziwiem musiał je zostawić na szosie, bo wskutek zatarasowania dróg ludźmi, pojazdami i inwentarzem, dalej jechać nie mógł. Ciemność powiększała grozę położenia. Anielka i Marylka Dangel położyły się spać nad rowem przy szosie, gdzie Marylka poruszywszy się nieostrożnie, spadła na kamienie i bardzo się potłukła. Kazimierz tymczasem cofnął się do Płocka po rzeczy i inwentarz, dla zabrania którego musiał przejść przez most i tam z powrotem aż szesnaście razy, bo naprzód głodne, zmęczone i podbite owce iść wcale nie chciały, więc przenosił je sam własnymi rękoma, pragnąć uratować to, nad czym się opieki podjął. Nareszcie po długich, mozolnych zabiegach udało mu się szczęśliwie przeprowadzić wszystko za most. Oboje Zdziarscy i Marylka Dangel przesiedzieli na szosie przeszło dwadzieścia cztery godziny, po czym obie udały się do Woli Raciborskiej, gdzie już Alfredów nie zastały, a Kazimierz zatrzymał się Leśniczówce, cztery wiorsty za Radziwiem, aby być bliżej Płocka, bo mówiono, że bolszewików odpierają. Wreszcie doszła go wiadomość, że już odparci. Zabrawszy więc tylko krowy, dla których nie było dostatecznej paszy w Leśniczówce, ruszył do Łubek. Niestety wiadomość okazała się fałszywą, bolszewicy nacierali właśnie na Łubki. Zawrócił je więc z powrotem już pod kulami, które mu nad głową gwizdały, ale zmęczone i wyczerpane biedne stworzenia dojść mogły tylko do Blichowa. Widząc niebezpieczeństwo kazał bydło, pomiędzy którym było i jego także, odprowadzić do Łubek skąd było niestety zabrane, a sam powrócił do Leśniczówki, gdzie nadciągały właśnie oddziały naszego wojska, idące na odsiecz Płockowi. Tam przez trzy tygodnie nie rozbierając się wcale, sypiał na gołej ziemi, pomiędzy rzeczami łubackimi a inwentarzem, będąc ciągle w pogotowiu, że wypadnie dalej ruszyć, bo wróg mógł się przybliżyć lada chwila. Nareszcie kule zaczęły płoszyć dobytek łubecki i musiał cofnąć się znów o parę wiorst. Ale po dwóch dniach, słysząc huk armat polskich i widząc napływające siły naszej armii, wrócił znów do Leśniczówki, gdzie zapoznał się z oficerami, którym jako znający dokładnie te strony, mógł udzielać cennych wskazówek. Nareszcie przebywszy to całe piekło, wskutek nadzwyczajnych trudów i niepokoju o cudze mienie, ciężko zachorował i ledwo tego życiem nie przypłacił, a prócz tego skaleczył sobie rękę przy pakowaniu ciężarów w Łubkach, następnie niosąc pomoc wojsku w różnych trudnych okolicznościach, z czego dostał zakażenia krwi. z czego dostał zakażenia krwi. Całe szczęście, że mógł dotrzeć do Płocka, gdzie miał opiekę żony i pomoc tamtejszych lekarzy. Anielka siedziała trzy tygodnie w Woli Raciborskiej z siostrą i szwagrem Kierznowskim, wysłuchując co dzień najstraszniejszych wiadomości o zbliżaniu się bolszewików, tak że jeść i spać nie mogli, bo prócz tego przygrywał nieustanny huk dział. Służba odnosiła się do nich bardzo nieżyczliwie.