Kalendarium Miłkowic
Kalendarium Miłkowic
- 1100 p.n.e. - 700 p.n.e. - osadnictwo kultury łużyckiej IV-V okresu. Znaleziska - groby ciałopalne, jamowe, ceramika, grocik z brązu i sztylet, zapinki i przęślik kultury przeworskiej III w. p. n. e. - Vw. p. n. e.
- III w. po Chrystusie- osadnictwo późnego okresu rzymskiego . Znaleziska - ceramika, grzebienie kościane, popielnice, przedmioty wykonane z żelaza - broń, noże, zapinki, nożyce.
- 1136 – w bulli papieża Innocentego II wymieniona jest nazwa wsi Miłkowice – Milostovici - jako posiadłość arcybiskupów gnieźnieńskich
- 26 IV 1252 - książęta Przemysł i Bolesław nadają zakonowi cysterek, na ręce Gertrudy opatki w Trzebnicy [na Śląsku], dziedzinę Owieńska nad Wartą wraz ze wsiami – wymieniono między innymi wieś Miłkowice
- 4 I 1374 – pojawia się pierwsza wzmianka o Mikołaju z Miłkowic
- 18 X 1390 - wśród asesorów wymienia się na pierwszym miejscu Miczka z Miłkowic
- 1392 – Mikołaj z Miłkowic obejmuje urząd podsędka sieradzkiego
- 1398 – Mikołaj z Miłkowic, podstoli sieradzki, syn podsędka Mikołaja, dziedziczy po rodzonym stryju Chebdzie wsie Gzików, Borysławie, Bukowina i Wójcie w par. Błaszki
- 16 III 1400 – Mikołaj podsędek sieradzki na wiecu w Sieradzu, na skutek złego stanu zdrowia, rezygnuje z urzędu na rzecz klejnotnika Mikołaja z Rossoszycy
- 13 XII 1400 – umiera Mikołaj z Miłkowic podsędek sieradzki
- 1406 – Mikołaj z Miłkowic, syn podsędka, otrzymuje urząd podstolego sieradzkiego
- 23 VI 1410 – na polu pod wsią Cichmiana w czasie oczekiwania na pospolite ruszenie Mikołaj z Miłkowic zasiada w sądach starosty jako asesor
- 1409- 1411 – Mikołaj z Miłkowic bierze udział wielkiej wojnie z Krzyżakami – bitwa pod Grunwaldem
- 1412 – Mikołaj za zasługi wojenne został pasowany na rycerza i występuje z tytułem strenuus
- 20 IX 1417- Mikołaj sprzedaje Wójcice Budkowi ze Strońska za 300 grzywien, w X 1417 nabywa część wsi Kołowa(par. Boleszczyn) za 150 grzywien
- X 1417 – Mikołaj kupuje od Pawła, Łukasza i Witosławy ich części na wsi Kołowa(par. Boleszczyn)za 150 grzywien
- 3 VII 1421 – Mikołaj z Miłkowic, podstoli sieradzki, w wyniku zadłużenia majątku sprzedaje odziedziczone dobra tj. wsie Gzików, Bukowina i część Borysławic
- 24 III 1425 – Mikołaj sprzedaje połowę nabytych włości Janowi z Głuchowa za 20 grzywien
- XV wiek – Miłkowice mają kościół pod wezwaniem św. Mikołaja
- 1427 – Przedbora, żona Mikołaja uzyskała od męża oprawę w wysokości 420 grzywien na wsie Miłkowice, Zaspy i Rzymsko z zapewnieniem, że ich nie sprzeda bez zgody żony
- 1432 – Jadwiga, jedyna córka Mikołaja, poślubia Niemierzę z Woli Klonowskiej, który zostaje właścicielem większości majątku. Mikołaj zostawia sobie połowę Miłkowic i połowę Zasp
- 1440 – umiera Mikołaj z Miłkowic podstoli sieradzki
- 5 II 1420 – 6 III 1430 – Niemierza występuje jako aktywny asesor w sądzie ziemskim sieradzkim
- 1450 – sprawy rodzinne prowadzi żona Niemierzy Jadwiga pozywając Wojciecha, mieszczanina z Dobrej
- 27 VIII 1453 – Właściciel Dobrej Mikołaj Grabski pozywa Jadwigę z Miłkowic
- 1453 - Jadwiga prowadzi proces z Janem z Dobrej, Gromkiem, rybakiem ze Strachocic i jego panem Stanisławem
- 18 VIII 1459 – Piotr Kuniecki ze Strachocic podczas pobytu króla w Łęczycy złożył skargę na braci Miłkowskich o gwałty i zagrożenie życia. Król wyznaczył wadium w wysokości 1000 grzywien
- 7 XII 1459 – bracia dzielą się majątkiem, Mikołaj dostaje Miłkowice z prawem patronatu kościoła, Rzymsko, Zaspy, młyn i rybaków
- 19 V 1460 – Mikołaj zawarł umowę przedmałżeńską z Mikołajem z Ostrowa Warckiego , ojcem Petroneli, od 1462 roku podczaszym sieradzkim
- 6 VI 1476 – Mikołaj zapisuje swojej drugiej żonie Katarzynie z Remiszewic, córce Piotra herbu Jelita, 600 grzywien na wsi Rzymsko, części Strachocic i młynie.
- 1486 – Mikołaj z Miłkowic zastawił Janowi z Siedlątkowa młyn Miłkowski z trzema rybakami za 40 grzywien
- 1497 – Wojciech Miłkowski z Bukowiny, syn Niemierzy wziął udział w wyprawie mołdawskiej Jana Olbrachta i w obozie pod Tumaczem dostał od króla dokument uprawniający go do starań o dobra szlachty nieobecnej na wyprawie, przejął Błaszki.
- 1526 – Anna Miłkowska wydzierżawiła swą oprawę na Miłkowicach i Zaspach Jadwidze, żonie Feliksa Kosmowskiego za 40 grzywien.
- 1611 - Janusz Zaremba z Kalinowy, całe wsie: Głuchowo, Młyny Strachockie, Zaspy i całe Wilczkowo w powiecie sieradzkim sprzedaje za 25. 500 złp. Andrzejowi Mączyńskiemu
- 1683 – Andrzej Zalewski kupuje wsie Miełkowice, Miełkowskie Zaspy, Strachocice, Strachockie Młyny, Skęcznow, Kościanki w powiecie sieradzkim
- 1732 - Stanisław Poniński otrzymuje w spadku Miłkowice, Strachocice i Zaspy(zapisano we wschowskich księgach grodzkich)
- 1734 - Po klęsce króla Leszczyńskiego szlachta sieradzka opowiedziała się po stronie Augusta III zawiązując nową konfederację. W czasie zawieruchy wojennej zniszczone i spalone zostały także Miłkowice.
- 22 – 23 stycznia 1770 - działania zbrojne konfederatów ziemi sieradzkiej wymarsz wojsk rosyjskich z Warty w kierunku Dobrej ( przez Miłkowice), 23 stycznia 1770 roku bitwa pod Dobrą, odwrót wojsk polskich w kierunku Rzymska, gdzie ginie ponad 1500 konfederatów
- 1782 - Jan Mączyński kawaler Orła Białego jest właścicielem wsi Miłkowice, Strachocice, Młyny Strachockie i Zaspy w p. sieradz.
- 1787 - Ignacy Lipski, łowczy wschowski, właciciel Miłkowic, Strachocic, Młynów Strachockich i Zasp, wystawia nowy kościół drewniany
- 1807- 1815 - Miłkowice znajdują się na terenie Księstwa Warszawskiego
- 1812 - wybudowanie nowej plebanii
- 1815 – majątek Miłkowice dzierżawi Wincenty Sebastian Szymański
- 1815 – Miłkowice znajdują się na terenie Królestwa Polskiego
- 1817 – w karczmę na wprost kościoła obejmuje Łukasz Szpakiewicz
- 1827 – Miłkowice, wieś folwarczna i osada karczemna, położone w powiecie tureckim, gmina Ostrów Warcki, liczą 526 mieszkańców , z gorzelnią i wiatrakiem na Zaspach.
- 1831 - Józef Biernacki generał brygady i naczelnik wojenny województwa kaliskiego w powstaniu listopadowym organizuje w Miłkowicach zgromadzenie pospolitego ruszenia
- 1831 - Zrabowanie dworu Dłuskich przez uczestników pospolitego ruszenia w sile 4000 chłopów niezadowolonych ze zbyt wielkiego oddalenia od domu w sezonie prac polowych.
- 1834 - Mamerty i Benigna Dłuscy właściciele dóbr miłkowskich przebywają za granicą.
- 7.12. 1836 – w wieku 80 lat umiera przebywający w majątku major Wojska Polskiego Siemiątkowski
- 11.05.1844 - Wincenty Bogdański posesor Miłkowic, poślubia Balbinę Kunegundę Wężyk
- 1849 – pożar i zniszczenie kościoła
- 1850 – Tomasz Bogdański, dziedzic Miłkowic, funduje kościół z muru pruskiego, który szybko popada w ruinę. Nabożeństwa odbywają się we dworze na Zaspach.
- 1854 - 1855 – epidemia cholery, umiera 113 osób
- 1863 – dwór w Miłkowicach czynnie uczestniczy w przygotowaniach do Powstania Styczniowego
- 27.09.1863 – potyczka wojsk polskich dowodzonych przez porucznika Błażeja Kowalskiego z przednią strażą kolumny Kondriatienki
- 1864 – ukaz carski o uwłaszczeniu chłopów
- 1865 – wytyczenie i zasiedlenie działek wzdłuż drogi od Krzyżówek do kościoła, wieś zyskuje nowy kształt
- 1878 - Stanisław i Joanna Bogdańscy, dziedzice Miłkowic, fundują nową monstrancję do kościoła
- 1880 – 1882 – budowa nowego, murowanego kościoła w stylu neogotyckim(obecny pogląd na styl budowli) przy udziale całej społeczności wiejskiej. Fundatorką kościoła jest Maria z Wężyków Bogdańska, dziedziczka dziedziczka dóbr Miłkowic i Rzymska
- 1883 – dostawienie okazałej wieży kościelnej
- 1884 – 1888 –Miłkowice, Strachocice, Zaspy Miłkowskie i Młyny Strachockie, z osadami karczemnymi we wsiach Strachocice i Młyny i z młynem w Miłkowicach, ze wszelkimi przyległościami, w powiecie tureckim położone, zostały wystawione na licytację. Adres zamieszkania nieletnich właścicieli, braci Zygmunta i Antoniego Siemiątkowskich, był nieznany.
- XIX wiek, koniec wieku - majątek nabywa Adamiak
- XIX w – pod koniec XIX wieku właścicielem dworu zostaje Józef Marliński, mój pradziadek
- 1905-1907 - ozdobienie kościoła bogatą polichromią wykonana przez braci Żdżarskich z Goszczanowa.Fundatorami są Tomasz i Albina Bogdańscy
- 1910 – konsekracja kościoła
- 1916 – powstaje Ochotnicza Straż Pożarna z inicjatywy: Konstantego Wilkowskiego, Piotra Stępniewskiego, Wojciecha Sieradzana, Jana Zielińskiego, Andrzeja Kaczmarka. Zajęcia ze strażakami prowadzi Stanisław Pietruszka
- 1918 – Miłkowice znajdują się na terenie niepodległego państwa polskiego
- 1921 - zakup pierwszej motopompy, wozu konnego i węży strażackich
- 1924 – wzniesiono pierwszą drewnianą remizę
- 1928 - Oddanie do użytku mostu w Miłkowicach
- 1929 – założenie Kółka Rolniczego
- 1930 – komasacja gruntów( data orientacyjna)
- 1931 – powstaje Koło Gospodyń Wiejskich
- 1933 – pożar kościoła opanowany przez strażaków, w akcji ratowniczej odznaczył się Jan Kucharski
- 1934 – rozwiązanie jednostki strażackiej przez starostę powiatowego, strażacy tracą instrumenty muzyczne
- 1935 – ponowne zarejestrowanie jednostki. Naczelnikiem zostaje Stanisław Stępniewski
- 1935 – Remont kościoła i ankrowanie ścian
- 1936 – wybudowanie nowej, murowanej remizy strażackiej
- 1937 - Na mocy rozporządzenie MSW z 24.06.1937 Miłkowice należą do gminy Jeziorsko w powiecie tureckim, woj. łódzkim
- 1939 – rozpoczęto budowę szkoły
- 1939 - 1945 - okupacja niemiecka, Miłkowice wcielone do Kraju Warty – Warthegau
- 1939 – Niemcy zamieniają kościół na szpital wojskowy, a później magazyn żywnościowy
- 09. 1939 – masowa ucieczka Polaków za rzekę Wartę
- 6. 09. 1939 – potyczka 6 Pułku Strzelców Konnych na przeprawie pod Zaspami Miłkowskimi ze zmotoryzowanym oddziałem niemieckim wydzielonym z 30 dywizji piechoty
- 09. 1939 – wycofujące się wojska polskie niszczą most
- 11.09.1939 - w Woli Miłkowskiej zostaje zestrzelony polski samolot wojskowy Lublin R XIII D. Ginie podporucznik Zdzisław Mutkowski, pochowany później na cmentarzu w Miłkowicach
- 09. 1939 – artyleria niemiecka rozmieszczona na Zaspach pod lasem ostrzeliwuje przeciwległy brzeg warty, ginie Olejnik, mieszkaniec wsi, który dostał się w zasięg ognia artyleryjskiego
- 1939- 1945 - restrykcje okupacyjne, wywozy na roboty przymusowe, obozy pracy do budowy pasa umocnień na Warcie, egzekucja w Strachocicach na Polaku oskarżonym o sabotaż
- 1945 - uszkodzenie wieży kościelnej, gdzie mieści się niemiecki punkt obserwacyjny, przez rosyjski pocisk artyleryjski
- 1945 - zniszczenie mostu na Warcie przez wycofujące się wojska niemieckie
- 1945 – Stanisław Stępniewski obejmuje ponownie funkcję naczelnika straży
- 27.08.1950 – oddanie do użytku nowej szkoły w Miłkowicach
- 1950 - powołanie komitetu budowy remizy OSP
- 1956 - przez całą dobę suną przez Miłkowice kolumny czołgów od strony Popowa, przez most i dalej drogą nr 83 zupełnie niszcząc nawierzchnię dróg
- 1959 -1960 – remont kościoła
- 1963 - elektryfikacja wsi
- 22. VII. 1967 - 50 rocznica powstania OSP w Miłkowicach, oddanie do użytku nowej remizy strażackiej
- 1969 – budowa krytego zbiornika przeciwpożarowego
- 1979 - założenie klubu w remizie OSP
- 1975- 1995 – budowa zbiornika Jeziorsko
- 1981 – powstaje klub młodzieżowy w remizie strażackiej
- 1983- ufundowanie przez jednostki straży witraża św. Floriana w kościele parafialnym
- 1985 – likwidacja starego cmentarza i przeniesienie 1252 grobów w nowe miejsce
- 1985 - remont sali OSP i załozenie siatki ogrodzeniowej wokół remizy
- 19.09. 1987 – huragan nad Miłkowicami, ginie jedna osoba, zniszczonych jest wiele budynków, w tym remiza OSP
- 1986 – wstępne napełnienie zbiornika Jeziorsko
- 1996 – obchody 80–lecia OSP
- 6 grudnia 2000 roku bp Roman Andrzejewski poświęcił kaplicę przedpogrzebiową w par. Miłkowice
- 2006 - modrenizacja drogi wiodącej przez wieś - położenie nawierzchni asfaltowej na liczącym około stu lat bruku, założenie chodników
- 26 lipca 2012 - otwarcie boiska sportowego
Wykorzystano:
- Księgi metrykalne Miłkowic – Archiwum Poznań:
- Słownik geograficzny Królestwa Polskiego;
- Atlas Historyczny Polski - mapa posiadłości arcybiskupów gnieźnieńskich:
- Teki Dworzaczka- Biblioteka Kurnicka
- Słownik Historyczno Geograficzny Ziem Polskich w Średniowieczu -
Poznań część III - Owieńska - opactwo cysterek
- Wiadomości Diecezjalne Włocławek
- Z dziejów kościoła parafialnego w Miłkowicach - opracowanie ks. Rulka
- Alicja Szymczakowa- „Nobiles Siradienses” Rody Porajów, Pomianów, Gryfów, Kopaczów i Pobogów
- Księga Pamiatkowa Miłkowic
Poświęcenie kaplicy pogrzebowej w Miłkowicach
Słownik Historyczno Geograficzny Ziem Polskich w Średniowieczu -
Poznań część III - Owieńska - opactwo cysterek
Rycerstwo ziem środkowopolskich
Teki Dworzaczka Biblioteka Kurnicka
Owieńska - opactwo cysterek
1252 26 IV książęta Przemysł i Bolesław [Pob.] nadają zakonowi cysterek, na ręce Gertrudy c. zm. księcia Henryka [Pob.] opatki w Trzebnicy [na Śląsku], dziedzinę O. nad Wartą wraz z wsiami Bolechowo, Radujewo [dziś Radojewo], Marszowice i Wierzenica wraz z dzies.3; mają one tworzyć jeden ujazd o nazwie O. i w jego obrębie ma znajdować się klasztor; ponadto nadają też wsie Tmienich [zaginione], Chludowo, Samołęż, Dobiegniew [por. wyżej, pod 1250], Olesno, Golina Czesławowa, Głuchów, Sienno, Miłkowice [zaginione], Raskowicze [zaginione] i Rokietnica, wszystkie wraz z dzies.; na szaty dla mniszek zapisują 30 grz. dochodu z mennicy pozn., a [na świece] do nabożeństw 12 kamieni wosku i 30 kamieni łoju; klasztor ma posiadać obydwa brzegi Warty; mniszki mogą osadzać w swych dobrach Niemców na dowolnym prawie; sądownictwo nad ludnością dóbr klasztornych w sprawach niższych ma sprawować sędzia wyznaczony przez opatkę, a sprawy wyższe książęta sądzić będą sami; poddani klasztoru zwolnieni zostają z posług i danin książęcych (Wp. 1 nr 303; F. S i k o r a, Uwagi, op. cit., s. 69-70).
Bitwa pod Grunwaldem 1410
Z rycerstwa sieradzkiego uczestnikami wieców obozowych w Bałdrzychowie i Cichmianie (a zapewne także bitwy pod Grunwaldem), oprócz starosty
sieradzkiego, byli także Zawisza z Gruszczyc, chorąży większy sieradzki, Piotr z Widawy, sędzia sieradzki, Mikołaj z Miłkowic, podstoli sieradzki, Mszczuj z Będkowa, podłowczy sieradzki, oraz Stanisław Wężyk z Woli i Zawisza z Jeżewa. Z pewnością pod Grunwaldem walczył Wojciech Malski, wywodzący się ze wsi Małe, który podobnie jak Zawisza Czarny z Garbowa porzucił służbę na dworze Zygmunta Luksemburskiego, króla węgierskiego, i stanął w szeregach armii polskiej. W toku dalszych walk wymieniony został między innymi jako uczestnik bitwy pod Koronowem, stoczonej 10 października.
BIULETYN SZADKOWSKI
Tom 7 2007 Rafał Bogusławski*
TAJEMNICZY PORTRET– PRZYCZYNEK DO BIOGRAFII STAROSTY SZADKOWSKIEGO FRANCISZKA BUDZISZ-PSTROKOŃSKIEGO
Klęska Leszczyńskiego stała się przyczyną, szlachta sieradzka w grudniu 1734 r. opowiedziała się po stronie Augusta III, zawiązując kolejną konfederację pod laską Marcina Walewskiego, skarbnika piotrkowskiego. Franciszek Pstrokoński został wyznaczony przez skonfederowaną szlachtę deputatem do króla w sprawie ewakuacji wojsk cesarsko-rosyjskich i odszkodowań dla obywateli województwa sieradzkiego. Zwłaszcza to drugie zadanie było niezwykle ważne w misji Pstrokońskiego, gdyż zrujnowaniu uległo kilkadziesiąt majątków szlacheckich w czasie działań wojennych i popasów wojsk oraz napadów, mordów i kradzieży, dokonywanych bezkarnie przez wszelkiego rodzaju hultajstwo, korzystające z zawieruchy wojennej. Wówczas spalone lub zniszczone zostały w dwóch tylko powiatach – sieradzkim i szadkowskim, wsie:
Wójcice, Głaniszew, Równo, Babice, Wilczków, Zakrzew, Ostrów, Jeziersko, Kostrzewice, Lipnica, Łopatki, Dąbrówka Balickiego, Gać Kmieca, Żulmów, Mantyki, Niewież, Bukowina, Krzczonowice, Kowale, Golików, Woleń,Tokary, Ciemiń, Kobierzycko, Stok, Tubądzin, Korytków, Obrzębin, Zygry, Charchów Pański, Sądów Pański, Chociszew, Dąbrówka, Jeżów, Łabędzie, Burzenin, Strzałki, Suliszewice, Skalmierz, Bliźniów, Kamionacz, Wola Dzierlińska, Psary Kościelne, Słomów, Zalesie, Sądów, Kowale Księże, Turkowice, Grabków, Cisowie, Malanów, Miłkowice, Brodnia, Brzeg, Wojków, Próchna, Wągłczew, Kaczki, Wronowice, Glinno, Pudłówek, Bratków, Lżań, Dobroń, Wola Latajska, Łaczkowice, Chociszewice, Bełdrzychów, Chropy, Kamice, Wilczków, Uników, Kawęczyn, Kłady i wiele innych mniejszych 27.
Konfederacja barska
Rocznik Oddziału Łódzkiego Polskiego Towarzystwa Historycznego 1929 - 1930 strona 26 do 29
"wodzowie rosyjscy doszli do wniosku, że od pozycji w Warcie stokroć dogodniejsze będzie stanowisko w miasteczku Dobrej, o 2 mile dalej na północ: tam się krzyżują drogi z Konina i Koła, kto obsadzi dojazd od północo-zachodu na moście wśród bagien, ten stu ludźmi zatamuje grożącą dywersję
Wielkopolan. Wieczorem Rosjanie ku wielkiej i głośnej radości konfederatów rozpoczęli marsz ku Dobrej. Już się zdawało, że wróg pobity, już chodziły niedorzeczne wieści, że go marszałek Kadłubowski w awangardzie o 300 ludzi straty przyprawił. Odzywały się głosy, by na takich sukcesach poprzestać i czekać w Kaliszu, aż przyjdzie Malczewski z pomocą. Szaniawski jednak ruszył naprzód i ostrożnie podciągnął pod wieś Rzymsko; wróg pokazał się wśród jej chałup, więc go zaczęto siarczyście ostrzeliwać, a w ciągu nocy na 23 stycznia trzy· razy próbowano ataku. Moskal odpowiadał powściągliwie, poczem cichutko wycofał się ku Dobrej, maskując jeszcze swój odwrót zapomocą zostawionych w Rzymsku 50 kozaków. Dopiero
w ostatniej chwili owe pikiety uszły, kiedy już Drewitz i R8ńne zajmowali w Dobrej starahnie wybraną pozycję. "Wróg uchodzi, hejże w pogoń za nim!" wołały zapalczywe duchy w rodzaju Tressenberga, marsz. warszawskiego, i Stempowskiego sochaczewskiego. Szaniawski, podobno "zadufany w szczęście", choć według naszej informacji raczej nieufny i ostrożny, "dał czas do rekoligowania się i uszykowania Moskwie" za górką. Sprawozdanie Drewitza i Ronnego, ilustrowane szczegółowym planem, inaczej ten moment oświetla: Szaniawski cisnął się między Rosjan i Wartę,
by wyzyskać pasmo lesistych wzgórz, a niewiele się troszcząc o leżące na tyłach moczary, ani też o szlaki odwrotowe na wschód. Moskale, gotowi do boju, pozwolili konfederatom wyjść z za lesistych gór na bliski dystans i zabawili ich bitwą artyleryjską, dopóki prawe skrzydło rosyjskie nie podeszło za wzgórzami na flankę lewego skrzydła Szaniawskiego, poczem karabinierzy i kozacy czugujewscy spadli jak burza na Sieradzan Gałeckiego,
którzy odrazu pryśli, ani razu nie wystrzeliwszy. Stojący w odwodzie Ulejski, "zamiast wstrzymać uciekających, sam za nimi ze swoim odwodem się obrócił". Powstało zamieszanie. "Regiment Skórzewskiego z piechotą i ułanami w komplecie stojący dał ognia do uciekających". Moskwa atakuje na całym froncie; Malewski, marszałek wyszogrodzki, rzuca się za uciekającymi, by ich powstrzymać, ale spada z kbnia, łamie kark i wzięty od
Moskwy. "Wieluńscy zsiedli z koni, dobrze się bili, ale jak z tyłu uderzyła Moskwa, tak wszystkich zmieszała". Dwadzieścia dział staje się łupem nieprzyjaciół, piechota rozsiekana "so dass kein Gebein davon kam". Komputowi i konfederaci, szlachta i chłopi, t~warzystwo i pocztowi - wszystko w panicznym strachu ucieka ku Rzymsku, tysiąc pięćset trupów zaścieła pobojowisko. Szaniawski, Malewski, marsz. wyszogrodzki, i Kadłubowski
ranni dostają się do niewoli 1), innych jeńców nieprzyjaciel nie żywi. Głęboki, mokry śnieg utrudnia ucieczkę, to też pola podkaliskie na przestrzeni
paru mil barwią się krwią mordowanych konfederatów
2). Z miasteczka Warty "każda konfederacja w swoją poszła stronę" - mówi optymistycznie tendencyjny komunikat polski S). Według szczerszej
korespondencji prywatnej "zgoła wszystka konfederacja jak owce rozproszona, bo jak owce lękliwie zbiwszy się w kupę, potem każdy w swoją umykał stronę, ten tylko zginął, kto się oparł" 4). "Strasznie wiele naginęło naszych pod Blaszkami" - pisze inny korespondent, tak zdezorjentowany, że umieszcza bitwę o parę mil od Dobrej - "ani się poprzeć mogli, reszta w rozsypkę poszła, to nie dobrze, że się słyszę rozdwoili nasi, poszedłszy do wielkopolskich jedni, a drudzy co si.ę tu zostali, miało być ich na 3000, ci haniebną klęskę ponieśli" 5). Przeciwnie, stało się dobrze,
bo na wiadomość o tej rozproszce Drewitz zaprzestał pościgu; co do owego szkodliwego rozłączenia sił mamy wiadomość dokładniejszą,
że "jmp. Zaremba z jmp. Wielowiejskim, j a d ą c d o o b o z U 6) w podróży dowiedzieli się o przegranej i rejterowali się za granicę do Bralina, szczęście że i ci niedojechali, boby byli mogli marnie poginąć; nie mogli się wypowiedzieć złej dyspozycji jmp. Szaniawskiego, - przypisują mu, że był serca dobrego, ale dyspozycji dobrej nie miał". Taki przebieg miała klęska najcięższa ze wszystkich, jakie barzanie ponieśli, zarazem naj krwawsza."
WładysławKonopczyński
Plan bitwy pod Dobrą 23 stycznia 1770 roku
Konfederacja barska --- Bitwa pod Dobrą --- Dobra Rocznik Polskiego Towarzystwa Historycznego Łódź ---Marszałek Gałecki spoczywa w dobrskim kościele
- Konińskie Zeszyty Muzealne
-Badania ratunkowe cmentarzyska kultury łużyckiej w Miłkowicach, gm. Dobra, pow. Turek
autorki - Natalia Lipowczyk, Katarzyna Schellner
- Ekspertyza antropologiątków kostnych z miejscowości Miłkowice stan.31
Autorka Anna Wrzesińska
Józef Biernacki
Józef Gabriel Alojzy Biernacki herbu Poraj (ur. 18 marca 1774 w Kołdowie, zm. 1834 w Zamościu) – uczestnik insurekcji kościuszkowskiej, wojen napoleońskich oraz generał brygady i naczelnik wojenny województwa kaliskiego w powstaniu listopadowym.
Powstanie Listopadowe - Miłkowice
- Rocznik Łódzki; t.4, 1958 r.
"6 kwietnia 1831 r. bataliony gwardii w liczbie 4000 zebrane na przegląd wojskowy we wsi Miłkowicach (pow. wartski) dopuściły się gwałtów. Zrabowano
dwór Dłuskiego, potłuczono meble, lustra. Odpito składy wódki i żywności. W wyniku interwencji komisarza obwodu kaliskiego aresztowano 57 osób (40
włościan), wśród których znajdował sie główny sprawca zajść, Brodzki",
"Ruch oporu chłopskiego w Krółestwie Polskim w latach 1815-1864";
rok wydania1969, autor Czesław Rajca
" W Miłkowicach w województwie kaliskim na wiosnę 1831 roku zgromadzono około 4000 chłopów, by przygotować ich do obrony okolicy przed Rosjanami.
Doszło tam do buntu, gdyż chłopi niezadowoleni byli ze zgromadzenia w dużej odległości od rodzinnych wiosek, gdzie czekały na nich pilne prace polowe",
- "Powstanie Listopadowe"; rok wyd. 1987, autor: Tadeusz Łepkowski,
" Na początku czerwca kilka tysięcy chłopów ze Straży Bezpieczeństwa w Miłkowicach (woj. kaliskie) zaatakowało miejscowy dwór".
Materiał nadesłany przez Stanisława Stasiaka
Akt zgonu Adama Siemiątkowskiego majora WP
pl.wikipedia.org/wiki/Gmina_Jeziorsko
Gmina Jeziorsko – dawna gmina wiejska istniejąca w latach 1937-1954 w woj. łódzkim i poznańskim. Siedzibą władz gminy byłoJeziorsko.